In 2002 besloten de jongeren dat het tijd was om zich los te maken van de stichting. De schoenpoetsers konden Happy Days zelf draaiend houden en hadden zelfs een eigen ‘vakbond’ opgericht: ALPrad, vereniging van schoenpoetsers van de Prado (de grote straat door het centrum van La Paz). Als afsluiting van het project bedachten de jongeren en Rudolf een huisvestingsproject; de jongeren zouden hun eigen woningen bouwen. Financiële hulp van de Rotary Club Utrecht West en de NDCO maakte het project mogelijk.

Nu, 2006, is het project afgerond. De jongeren die tien jaar geleden straatkinderen waren tussen 8 en 12 jaar zijn nu jongeren van 18 tot 22. Sommigen met het prille begin van een eigen gezinnetje, met een opleiding, praktische werkervaring opgedaan in het bouwproject en een eigen huis op een eigen stuk grond.

Allen hebben nu een de kennis, de vaardigheden en de veilige thuisbasis vanwaaruit ze met vertrouwen hun leven tegemoet kunnen treden. Stuk voor stuk levens met veel dromen die zij samen kunnen verwerkelijken.

Het was een ongekend genoegen om met deze jongeren tien jaar lang op te mogen trekken. En hoewel het heerlijk was om onze levens te delen is het ook fijn om nu ze zelfstandig zijn ‘gewoon even op de koffie’ te kunnen en de mooie herinneringen op te halen van alle dingen die er gebeurd zijn. In die gesprekken komen als vanzelf ook al weer nieuwe dromen naar voren, van hen en van mij.

Als laatste afsluiting willen wij de mensen bedanken die bijgedragen hebben tot het worden van een succes van de Stichting Happy Days, met hun tijd, met hun financiële bijdrage en met hun zorgen. Met name Paul en Maria zonder wie niets wat geworden is geworden zou zijn.

Hoewel hiermee het project met ALPrad is afgerond zal het idee achter Happy Days altijd blijven bestaan en vast en zeker wel op een speciaal moment, op een speciale plek weer opbloeien. Moge dat met hetzelfde mooie resultaat zijn als in La Paz, Bolivia.

Tevens namens alle jongeren:

UN FUERTE ABRAZO!